Zespół Reitera – reaktywne zapalenie stawów to jedna z chorób będąca skutkiem powikłań chorych na Chlamydiozę. Przyczyną może być również zakażenie rzeżączką, krętkami bladymi, wirusem HIV lub wirusem zapalenia wątroby typu B. Choroba ta dotyka głównie mężczyzn między 20, a 30 rokiem życia. U kobiet spotyka się ją rzadziej.
Objawy Zespołu Reitera
Głównym objawem Zespołu Reitera jest odczynowe zapalenie stawów, trwające bardzo długo (ponad miesiąc), które pojawia się (lub występuje w tym samym czasie) po zapaleniu cewki moczowej, układu pokarmowego lub zapaleniu szyjki macicy.
Lekarze mówią, że odczynowe zapalenie stawów w Zespole Reitera dotyczy najczęściej dużych stawów: kolanowego, skokowego oraz stawów śródstopia. Najczęściej pierwszym objawem zapalenia stawów jest asymetryczny, nasilający się ból kolana, kostki lub stopy Zazwyczaj dzieje się tak, że zmiany chorobowe naraz obejmują kilka stawów. W trakcie badania, stwierdza się obrzęk bolesność oraz ograniczenie ruchowości w obrębie zainfekowanego stawu. Skóra w tej okolicy jest zazwyczaj znacznie cieplejsza oraz zaczerwieniona. Rzadko zdarza się, że na skutek choroby następuje uszkodzenie powierzchni stawowych.
Więcej o chorobie na stronie https://drwenerolog.pl/choroby/zespol-reitera/
Inne objawy
Mogą również występować inne objawy np. zapalenie spojówek, zmiany skórne albo dolegliwości grypopodobne m.in gorączka lub bóle w okolicy krzyżowo-lędźwiowej. Charakterystycznym objawem może być również ból i opuchlizna palców – są to tak zwane kiełbaskowate palce. Nieleczona choroba może bardzo utrudniać codzienne funkcjonowanie, gdyż ból staje się coraz silniejszy.
Zmiany na skórze i błonach śluzowych dotyczą około 20% chorych. Zazwyczaj są to wykwity grudkowo-krostkowe na stopach i dłoniach oraz na żołędzi i sromie. U mężczyzn zmiany mogą przybrać postać półkolistych lub obrączkowatych nadżerek o uniesionych brzegach, a u pacjentów pozbawionych napletka zazwyczaj pojawiają się w lekko wyniosłej, złuszczającej formie. U kobiet zmiany przypominają łuszczycę krostkową i pojawiają się na sromie. Także w obrębie błon śluzowych można dostrzec nadżerki lub grudki. Zapalenie spojówek jest dosyć charakterystycznym objawem tej choroby. Pojawia się on u około 30-50% pacjentów. Mogą również występować (ale znacznie rzadziej) owrzodzenia rogówki lub zapalenie błony naczyniowej oka.
U mężczyzn występuje również często zapalenie cewki moczowej, objawiające się bólem podczas oddawania moczu. Zdarza się również u nich zapalenie jąder, najądrzy, pęcherzyków nasiennych lub gruczołu krokowego (prostaty). U kobiet czasami również zdarza się zapalenie cewki moczowej, a objawy są bardzo podobne – również odczuwają ból lub dyskomfort przy oddawaniu moczu. Z kolei zapalenie szyjki macicy jest najczęściej bezobjawowe.
Zmiany kardiologiczne i neurologiczne występują dosyć rzadko. Zmiany sercowe mogą polegać na zaburzeniach przewodzenia, różnego rodzaju niemiarowości, zapaleniu mięśnia sercowego lub osierdzia oraz zmianach w zastawkach. Do zmian neurologicznych zalicza się zespół Guillaina – Barrego oraz zapalenie nerwu wzrokowego.
Rozpoznanie
Rozpoznanie Zespołu Reitera opiera się głównie na podstawie:
- obecności zmian stawowych utrzymujących się ponad miesiąć i towarzyzących im bądź potwierdzonych wywiadem objawów zapalenia cewki moczowej lub szyjki macicy
- entezopatii
- współistnienia łuszczycopodobnych zmian skórnych lub ocznych
- wyników badań radiologicznych
Leczenie
Przy leczeniu choroby stosuje się głównie niesteroidowe środki zapalne – głównie naproksen i indometacyna. Jeśli na zmiany zapalne nie działają środki przeciwzapalne to po konsultacji z reumatologiem należy włączyć kortykoteridy. Pacjenci powinni również wykonywać ćwiczenia ruchowe, mające na ceu zapobieganie skurczom i zachowaniu sprawności ruchowej.
Zapalenie cewki moczowej można leczyć azytromecyną, doksyckliną oraz tetracykliną. Zapalenie spojówek zazwyczaj ustępuje samoistnie jednak warto zastosować krope do oczu zawierające hydrokortyzol lub sulfacetamid. Obajawy zapalenie spojówek oraz cewki moczowej mogą ustąpić po 2/3 tygodniach. W przypadku zmian stawowych terapia może trwać do 5 miesięcy.
75% pacjentów jest wyleczonych w ciągu 6 miesięcy, ale u niektórych osób objawy mogą utrzymywać się nawet rok.
Artykuł autorstwa redakcji portalu drwenerolog.pl
